Tom Rainey is onderhand een van de topdrummers geworden in de jazzwereld sinds zijn debuut in 1980 op het album “Succubus” van pianist Mike Nock. In de jaren daarna is hij te horen op meer dan 250 albums als slagwerker bij bands van Kenny Werner, Fred Hersch, Mark Helias, Tim Berne en vele anderen. In de laatste paar jaar is hij in veel verschillende constellaties te horen van Ken Vandermark en Nels Cline en als duo met zijn echtgenote saxofonist Ingrid Laubrock tot het spelen met de NDR Big Band en met zijn eigen projecten zoals hier met zijn quintet Obbligato. Dit is het derde album van de groep, het is een live opname waarin de vaste pianist Kris Davis is vervangen door Jacob Sachs, de anderen zijn Ingrid Laubrock op tenorsax, Ralph Alessi op trompet en Drew Gress op contrabas.

Evenals op de vorige twee albums speelt Obbligato standards zonder dat er op de geijkte regels in de jazz wordt gesoleerd. Alle instrumenten inclusief het slagwerk zijn volstrekt gelijkwaardig, de term obbligato staat voor een grotere vrijheid in het begeleiden, in de klassieke muziek gebeurt dat vooral bij de vocalen. De standards in de jazz stammen vooral uit de V.S. met componisten als Rogers, Porter, Gershwin e.a., maar ook bekende jazzcomposities van Monk, Davis en anderen zijn standards geworden. Op dit album heeft Rainey gekozen vooral gekozen voor klassiekers die stammen uit de jaren ’30 te beginnen met “If I should love you” van Ralph Rainger, het werd in 1935 geïntroduceerd in de film Rose of the ranch. Het is even wennen aan de gelijklopende solo’s van saxofoon, trompet en piano en ertussendoor flinke drumroffels, vooral het gedempte spel van Alessi klinkt nogal schel. Doordat de instrumenten dwars door elkaar soleren is de oorspronkelijke melodie niet of nauwelijks meer te volgen hetgeen de muziek alleen maar ten goede komt, op een rechtstreekse weergave van het origineel zit niemand te wachten en dat ligt ook niet in de aard van deze modernisten.

De combinatie “What’s new – There is no greater love”, respectievelijk van Bob Haggart uit 1939 en Isham Jones uit 1936 levert bijzonder fraaie muziek op waarin de verschillende solo’s wel apart verlopen, althans gedeeltelijk, het steekt uiterst knap in elkaar en het is wonderbaarlijk dat de muzikanten hun weg weten te vinden zonder elkaar in de wielen te rijden, temeer daar het hier een live optreden betreft dus geen sprake van extra takes als het fout loopt ! De ballad “I fell in love too easily” van Jule Styne uit 1944 heeft een redelijke klassieke opbouw met een bijzonder fraaie solo van Laubrock alvorens de trompet van Alessi invalt, waarna de piano van Sacks invalt, hier dus geen “obbligato” (?), geen idee, maar wel bijzonder aangenaam om aan te horen. De combinatie van “Just in time” een compositie uit 1956 van Jule Styne en het bekende “In your own sweet way” van Dave Brubeck levert wederom een spetterend nummer op, spannende muziek, solo’s op hoog niveau en een geslaagde mix van de twee originele composities. Afgesloten wordt er met “Long ago and far away” een lied uit de filmmusical met Rita Hayworth en Gene Kelly, ook een oldtimer uit de jaren ’40, maar met de behandeling van Obbligato klinkt het als een volstrekt nieuwe compositie, een fraaie afsluiter van een uitermate geslaagd en spannend album.

Jan van Leersum.